Op woensdag 8 februari was de Oostendse Schorre het strijdtoneel voor de sportieve burenstrijd tussen de Oostendse en de Brugse scheidsrechters, in de volksmond ook wel de strijd tussen de Vissers en de Zotten genoemd.

Bij Oostende vielen 2 zaken op.  Ten eerste was er de glorieuze terugkeer van succescoach Thomas Sanders.   In de dagen en uren voor de wedstrijd bleef hij zo gesloten als een oester.  De Zotten stonden dan ook voor een tactisch raadsel, iets wat de eerste twintig minuten van de wedstrijd ook zou blijken.  Ten tweede viel de jeugdige Oostendse selectie op,  die zich als  vissen in het water voelden.  Helaas voor hen stonden er weinig tot geen bakvisjes langs de kant.

Ook bij de bezoekers twee opvallende zaken. Ten eerste dat opleider Danny Maenhout  er de sportieve leiding in handen had genomen, bijgestaan door toekomstig opleider Peter Van Loo. Zij hadden slechts 12 spelers geselecteerd, waarschijnlijk het spreekwoord  “hoe meer vis hoe droever het water” indachtig..

Ten tweede viel hun zelfvertrouwen op voor de match.  In de loop van de avond leerden ze evenwel het spreekwoord “roep geen mosselen voordat ze aan wal zijn” kennen.

De thuisploeg startte verschroeidend en na twintig minuten leek het al voor de haaien voor de bezoekers.  Nadat “beuk” eerst nog een bal als een satelliet lanceerde rond de aarde, schoot hij kort nadien de bal staalhard binnen.  De bezoekende doelman keek als een snoek op zolder.  Even later verdubbelde Dimitri Grunewald de score door heel opportunistisch te scoren aan de eerste paal.  De thuisdoelman daarentegen  had nog geen vin moeten verroeren.

Na twintig minuten werd de thuisploeg evenwel zo kalm als zalm.   De Zotten kwamen op en Richard moest met een voetveeg de viswinkel redden. De ruststand was 2-0, maar het was duidelijk dat coach Sanders graten zag in de spelniveau van het laatste kwartier.

En dat bleek terecht.  KVSOO beet aan de vishaak en liet de Zotten komen.  Na twee waarschuwingen was het prijs.  Aan elke goede vissers ontsnap wel eens een aal leerde Jan Boterberg.  Hij haakte zijn tegenstander en ref Zeebroek wees onverbiddelijk en gedecideerd naar de stip. Via de lat ging de penalty binnen en doelman Richard Doeven mocht de bal uit zijn net vissen. De zotten gingen op zoek naar de gelijkmaker en met een grond scherend schot in de hoek was dat na een uur spelen ook een feit. Keeper Richard  Doeven lag er bij als een blei.

Echte Oostendenaars weten dat achterin de fuik de paling zit.  En in een haai en een draai stond KVSOO weer 2 doelpunten voor.  Eerst lanceerde Richard met een welgemikte uittrap onze snelle paling Jasper. De bezoekers keken als Jonas in de walvis en terecht, want Jasper kende geen genade. Het neusje van de zalm was bewaard voor de slotminuut toen Jori Toreele de eindstand vastlegde en de Zotten richting kabeljauskelder stuurde. 4-2 was de eindstand.

Een goede vis moet 3 keer zwemmen en na het zweten tijdens de match en de douche was het tijd voor een pintje. Iedereen kreeg wat van de stokvis met een bonnetje en een broodje.  De Brugse Zotten gingen naar huis wetende dat het alle dagen visdag is, maar niet alle dagen vangdag.  De Vissers bleven nederig na de zege en spaarden vooralsnog hun visserlatijn.

Dank ook aan het arbitrale trio, bestaande uit Bart Zeebroek, Brecht Devriese en Ivo de Ruyter, die zuiver op de graat bleken te zijn.

En tot slot aan zei die na de match lang bleven plakken nog deze wijsheid: wie ’s nachts gaat vissen, moet overdag de netten drogen.